Lata osiemdziesiąte XIX wieku. Wiktoriański Londyn – mglisty, zimny, deszczowy, wietrzny, mroczny, tajemniczy i... wzbudzający podświadomy lęk. On – mister Zenon – wartościowy i szlachetny młodzieniec, zdolny polski literat z niepokojąco niejasnych przyczyn na emigracji poza ojczyzną. Ona – miss Betsy – śliczna, dziewczęca, niewinna, dobroduszna Angielka, bezgranicznie zakochana w Zenonie. A pomiędzy nimi: nieodgadniona i intrygująca Daisy, hinduski demoniczny guru, upiory przeszłości, pradawne i groźne siły oraz przerażające – duchowe i... zmaterializowane – zło. Reymont z wielkim znawstwem i artystyczną swadą rysuje dramat uwikłania się w spirytyzm, okultyzm i fałszywe religie – rzucające nieodparty urok niesamowitości, egzotyki i mistycyzmu, lecz ostatecznie ciągnące duszę w głąb zatracenia.?

Mroczna i zmysłowa podróż w głąb edwardiańskiego Londynu Początek XX wieku. Zenon to emigrant z Polski, który odnosi literackie sukcesy i jest zaręczony z piękną Betsy. Za namową przyjaciela postanawia pójść na seans spirytystyczny. Poznaje tam Daisy, która niedawno przybyła z Indii w towarzystwie Hindusa Mahatmy Guru oraz czarnej pantery Bagh. Mimo iż Zenon i Daisy pochodzą z różnych światów, to jest jednak w rudowłosej piękności coś, co nie pozwala Polakowi o niej zapomnieć. Niczym ćma do ognia, pisarz ciągnie do niej, niepomny przestróg ze strony znajomych o zgubnym wpływie tajemniczej kobiety na jego życie. Nie dostrzega, iż za rogiem czai się pradawna siła, o której nawet członkowie Towarzystwa Teozoficznego mogliby jedynie śnić. Brnie prosto w objęcia czystego zła... Wampir to nietypowa w dorobku Władysława St. Reymonta pozycja – napisana w 1911 roku, oparta jest na jego wrażeniach z pobytu w Londynie. Niepokojąca, pełna zjawisk paranormalnych, oddaje ducha tej pełnej spirytyzmu epoki, świadcząc o głębokim zainteresowaniu pisarza okultyzmem. Jest również piękną powieścią o bezgranicznym zauroczeniu oraz niespełnionej miłości – także do ojczyzny.