Autor prowadzi czytelnika przez Rok Liturgiczny w niezwykłej refleksji i zadumie nad wybranym fragmentami Pisma Świętego, którymi posługuje się liturgia w danym dniu. Rozważania te są swoistą katechezą. Ponad trzydzieści jeden lat kapłaństwa i doświadczenie zdobyte w świadczeniu opieki duszpasterskiej różnym społecznościom z wielu środowisk i grup etnicznych nadają inny klimat tym rozważaniom, niestandardowy. Łączą się w nich i przeplatają konteksty biblijne, historyczne, patrystyczne, homiletyczne i w końcu praktyka życia codziennością. Książka pogłębia wiarę a dzięki bardzo zrozumiałym rozważaniom na temat Słowa Bożego otwierają serce na Dobro, Piękno i Prawdę. Autor, niemal przy każdym z nich podkreśla potrzebę zaufania Panu; Jezu, ufam Tobie zawsze powinno być refrenem życia każdego wierzącego człowieka.

W praktyce modlitewnej Kościoła, we wspólnotach parafialnych, zwłaszcza w ostatnim czasie coraz częściej pojawiają się prośby do św. Michała Archanioła. W repertuarze modlitw, pomimo narastającej laicyzacji rodzin, znajduje się modlitwa do Anioła Stróża, którego wizerunek umieszcza się często nad łóżeczkiem małego dziecka. Wielu chrześcijan ponadto jednoczy się w południowej porze na modlitwie Anioł Pański. Te i inne pobożne praktyki potwierdzają wciąż trwającą więź pomiędzy aniołami i światem ludzi. Publikacja Lidii Frydzińskiej - Świątczak, wzbogacona pięknymi, autorskimi, ilustracjami, ukazuje hierarchię, posłannictwo i zadania poszczególnych Bytów Duchowych. Kontemplacja obrazów i modlitwa wybranymi tekstami przyczyni się z pewnością do ożywienia kultu i czci aniołów, oraz do czerpania z ich przemożnego wstawiennictwa w różnych życiowych potrzebach u Tronu Bożego.

W czasie moich licznych wyjazdów do Ziemi Świętej sporządzałem sprawozdania w formie notatek o charakterze pamiętnikarskim, dokumentujące przebieg wyjazdu, a także okoliczności towarzyszących wydarzeń od sytuacji politycznej czy meteorologicznej po opisy nawiedzanych miejscowości i obiektów.            Czasowo najdłuższym okresem pobytu w Ziemi Świętej były trzy miesiące spędzone na wiosnę w 1995 roku z zamieszkaniem w klasztorze Braci Mniejszych w Ain Karem  i uczęszczaniem na  zajęcia dydaktyczne w Studium Biblicum Franciscanum przy Flagellatione w Jerozolimie. W czasie tego niezapomnianego wyjazdu sporządzałem także notatki, które zostały wydane w książce Notatki z pobytu w Ziemi Świętej. Ponieważ spotkały się z pozytywnym przyjęciem, postanowiłem przygotować do druku pozostałą całość notatek, co niniejszym przedstawiam Czytelnikom, licząc na to, że będą one mogły służyć lepszemu poznaniu Ziemi Świętej.            Tym natomiast, którzy we wspominanych wyprawach byli moimi współuczestnikami ofiarowuję garść wspomnień, które pozwolą im powrócić do miejsc i czasów, które z pewnością z rozrzewnieniem wspominają. Niech wszystkich te osobiste wspomnienia Autora prowadzą po drogach, jakimi idziemy śladami Syna Bożego, który stał się Człowiekiem i zamieszkał miedzy nami.Od Autora

Publikacja, to niezwykle oryginalny, bo napisany w formie listów, komentarz biblijny wprowadzający w lekturę Ewangelii św. Marka.  Książka stanowi zapis korespondencji pomiędzy przygotowującą się do bierzmowania, nastoletnią Marią a Markiem - jej przewodnikiem na drodze odkrywania tajemnic zawartych w Słowie Bożym. Lektura prowokuje młodych ludzi do odkrycia, że są już na tyle dorośli, aby zrozumieć Ewangelię, jednocześnie pomagając im wejść w osobistą relację z Jezusem. Listy Marii i Marka, w których jak echo powraca temat  bierzmowania, mogą być potraktowane jako nowatorski podręcznik dla młodzieży przygotowującej się do tego sakramentu.  Pomimo, iż książka adresowana jest przede wszystkim do młodych, odkrywane w niej, niezwykłe skarby Słowa Bożego, zaskoczyć mogą niejednego dorosłego. Jej lektura z pewnością ubogaci więc każdego, kto pragnie wejść w świat Ewangelii.Od Autorów

Biblii się nie czyta, Biblię się spożywa. Żeby się w niej rozsmakować, nie wystarczy przebiec oczami tekst. Są fragmenty, które trzeba rozgryźć, przełknąć i przetrawić. Jak widzę i słyszę, Biblię częściej się traktuje dzisiaj jako źródło pobożnych memów, niż superkaloryczną strawę duchową. Dlatego pozwoliłem sobie wziąć na warsztat kilkadziesiąt fragmentów, zdań a nawet pojedynczych słów i przyjrzeć się im wzrokiem nieco bardziej przenikliwym. Zaznaczyć jednak muszę, że mój warsztat nie ma charakteru naukowego. Jestem po części dziennikarzem, w jakimś stopniu publicystą, gonię za sensacją, a być może nawet poklaskiem. Zamieszczone tutaj teksty publikowałem na ściankach mediów społecznościowych i w świecie wirtualnym. Proszę więc potraktować rzecz całą, nie jak podręcznik, ale jako fakt-book - książkę mniej lub bardziej przypadkowo zestawionych faktów, po lekturze których Czytelnik choć z rzadka pomyśli "aha!" i z przyzwyczajenia zacznie szukać buttona z bladym napisem "Lubię to".

Prezentowany Przewodnik jest zbiorem rozważań, którym wprawdzie daleko do systematycznego wyłożenia całego zagadnienia, ale w niektórych wydaje się ważnych aspektach miłosierdzia może stanowić pomoc w zrozumieniu i wprowadzeniu we własne życie tego, co aktualnie przeżywane jest i głęboko rozważane przez Kościół na całym świecie, a tym bardziej w naszej Ojczyźnie.

Często sądzi się, że dyskusja o modelu kapłana to wymysł naszych czasów. Absolutnie nie, Proszę Państwa. Czytając teksty Ojców Kościoła zawarte w tym tomie zdaje nam się, że bierzemy udział we współczesnej dyskusji nt. księży i ich posługi, tyle że czasami wypowiedzianej nieco staroświeckim językiem. Mówią oni o świętości, ale i grzechach kapłanów, o aktywnej pracy duszpasterskiej i kontemplacji, o konieczności czytania Pisma św. i rozmyślań codziennych, o dobrym przygotowywaniu się do kazań. Krytykują księży i biskupów "ekonomów", którzy nie mają czasu dla swoich wiernych i wołają o kapłanów - ludzi modlitwy, o ojców a nie urzędników, o kapłanów z powołania a nie rzemieślników.... A to wszystko mówią ludzie głębko zaangażowani w życie Kościoła. To mówią syryjczycy, grecy, łacinnicy żyjący często ponad półtora tysiąca lat temu. Jeśli św. Augustyn "zmywa głowę" pasterzom, którzy karmią samych siebie a nie owce, to Jan Chryzostom ze zdumieniem pisze o wielkości kapłaństwa, jakby przewidując słowa ks. Jana Twardowskiego: "własnego kapłaństwa się boję, własnego kapłaństwa się lękam. I przed kapłaństwem w proch padam i przed kapłaństwem uklękam". Autor wyboru pisze we wstępie: "Sam wiem, jak wiele zawdzięczam lekturze tych tekstów i jak wiele skorzystałem z przygotowywania tego tomu". Z pewnością to samo powiedzą Czytelnicy po przeczytaniu książki.

Dlaczego napisałem tę książkę? Tyle nieszczęść wokół, wojna, a na rynek wydawniczy trafia kolejna książka o umieraniu. Czy mało tych wydanych już tytułów dotychczas? Życie po życiu, Życie po śmierci itp? Jest jednak zasadnicza różnica między moją książką, a tamtymi. Ja to wszystko widziałem na własne oczy lub dowiedziałem się o tym z opowieści innych lekarzy. Częstokroć byłem świadkiem tych wydarzeń... Dlaczego chcę się tym podzielić? Bo jestem przekonany, że można przywrócić wiarę w cuda tym, którzy tę wiarę utracili. Umocnić tych, którzy niejednokrotnie doświadczyli cudów w swoim życiu, ale czas wepchnął te cuda gdzieś w szary, zakurzony kąt codzienności. Widziałem prawdziwe cuda. Byłem świadkiem cudów. Nie da się ich naukowo wytłumaczyć. Nie da się wytłumaczyć fenomenu cudu, tak jak nie da się zrozumieć do końca zamysłu Boga. Wystarczy uwierzyć. Trzeba uwierzyć... Od Autora

Już niemal sto lat temu Max Scheler pisał: Jeśli istnieje jakieś zadanie filozoficzne, którego rozwiązania nasza epoka domaga się wyjątkowo pilnie, to jest nim [opracowanie] filozoficznej antropologii. W Polsce podjęli się tego zadania w drugiej połowie XX wieku przede wszystkim dwaj myśliciele: Karol Wojtyła, autor Osoby i czynu, oraz Józef Tischner, autor Filozofii dramatu i Sporu o istnienie człowieka. Wykształcony w środowisku krakowskim Jan Galarowicz, kontynuuje ich poszukiwania antropologiczne, publikując od kilku lat wielotomowe dzieło pt. Antropodramatyka.Obecny, piąty tom, poświęca interpersonalnej, dialogicznej strukturze i dynamice człowieka, przeciwstawiając się indywidualizmowi i kolektywizmowi. Ten wymiar osoby ludzkiej i egzystencji odsłania przede wszystkim poprzez analizę zasad i postaw, które są fundamentami relacji międzyludzkich, poprzedzającego je spotkania oraz ich zagrożeń i rozstania.Zakorzeniając mocno swoje rozważania w doświadczeniu, Galarowicz konfrontuje je z przemyśleniami innych autorów, zwłaszcza mu bliskich. Dzięki temu, że swoje analizy wyraża w języku eseistyczno - popularyzatorskim, są jasne i przystępne. Książka jest przeznaczona nie tylko dla filozofów, socjologów, psychologów, pedagogów i duszpasterzy, ale także dla wszystkich, dla których ważna jest jakość relacji międzyludzkich.

Książka zrodziła się z wieloletnich naukowych studiów i medytacji nad początkowymi jedenastoma rozdziałami Biblii, które są uwerturą do całego Pisma Świętego. Zawarte w nich motywy będą powracać na dalszych stronnicach Biblii. Obecne w nich postaci i wydarzenia stały się duchową inspiracją nie tylko dla wyznawców trzech wielkich religii monoteistycznych, lecz także dla literatów, malarzy, muzyków i innych artystów wszystkich czasów. Nie da się bez zrozumienia tej części Biblii i osobistego dotknięcia zawartych w niej duchowych treści zrozumieć współczesnej kultury. Komentarz analizuje kolejne epizody z Rdz 1 - 11 w perspektywie takiego klucza, w jakim zostały napisane: Jako ubraną w piękną artystyczną szatę teologiczną odpowiedź na najważniejsze ludzkie pytania odnoście do sensu życia, istnienia i natury Boga, stworzenia świata i człowieka, pochodzenia zła i wiele innych.

Stawiam niepewnie kroki swoje Nie wiem, czy idę dobrą drogą Bądź światłem i drogowskazem Prowadź mnie Matko w każdy dzień Zgubiony tak, jak na rozdrożu Nadaj kierunek memu życiu Ty jesteś ze mną Matko Boga, Matko, ja wiem Choć Cię nie widzę, idziesz ze mną Choć Cię nie słyszę, jesteś przy mnie Ty wątpliwości rozwiewasz Prowadź mnie Matko w każdy dzień

Prezentowane katechezy dla dorosłych, zostały wygłoszone w latach 2018/2019. Podobnie jak w Ewangelii i w starożytnym Kościele katechezy te zwracają ogromną uwagę na proces wtajemniczenia w osobę Jezusa. Zebrane w tym tomie katechezy wprowadzają czytelnika w niezwykłą przestrzeń prawd wiary, które zostały zwięźle wyrażone w starożytnym Kościele w "Wyznaniu Wiary" - "Credo". Zamieszczone tu konferencje nie wyjaśniają całego bogactwa Bożego objawienia zawartego w "Credo", a jedynie rzucają światło na najważniejsze prawdy wiary. Mogą one być pomocą w indywidualnej i wspólnotowej refleksji nad "Credo". Na końcu każdej katechezy są zamieszczone pytania, które mają za zadanie ułatwić czytelnikowi powiązanie prezentowanych prawd wiary z jego życiem osobistym.

Już wielokrotnie wierzono w historii, że bezpowrotnie zniknęła przemoc, terror, nienawiść wśród ludzi. A tymczasem ciągle na nowo pojawia się, niszcząc życie kolejnych pokoleń. Nie zależy ona jedynie od decyzji władców tego świata, lecz ściśle związana jest z naturą człowieka, a raczej z grzechem gniewu, który należy do siedmiu głównych "demonów pustyni" jak uczyli Ojcowie Kościoła. Pojawia się w sercu człowieka, który zdradził przyjaźń z Bogiem, atakuje miłość między małżonkami i rodzicami a dziećmi. Potrafi podwórka osiedlowe zamienić w pola bitewne, a nadzieję na lepsze jutro zgasić jednym uderzeniem. Świat konstruuje nowe mechanizmy przemocy, poucza jak skutecznie ją rozwijać; uczy jej przez internet, aby rządzić rozpalonym gniewem ludzi. Bo wówczas człowiek przestaje być wolny, stając się niewolnikiem siły, którą go prowadzi do zagłady. A Bóg ciągle cierpliwie powtarza: "Bądźcie miłosierni", aby żyć i strzec dobro, które Wam powierzyłem

Ktoś (kto? - z pewnością mądry człowiek!) powiedział kiedyś, że śledź, gdyby nie był tak tani, mógłby uchodzić na najbardziej wytworne danie. Rzeczywiście przekąskowemu śledziowi piękne pomniki wystawiali poeci, odegrał podobnie jak dorsz doniosłą rolę w historii. A inne ryby? Łososie i szczupaki, tak cenione w polskiej i żydowskiej kuchni. A złote karaski, najlepsze w śmietanie? A karpie, dla Polaków nierozerwalnie związane z Wigilią? A sardynki? A sumy? A tłuste węgorze, ryby o przedziwnych obyczajach? A kawiorodajne jesiotry? O tych rybach i o wielu, wielu innych opowiada najnowsza książka krakowskiego pisarza Andrzeja Kozioła. O nich samych, ale przede wszystkim o ich miejscu w kuchennej tradycji, w kulturze, w religii. Jednak w menu tej arcyciekawej, pełnej anegdot książki znalazły się też ostrygi, za którymi przepadał król Poniatowski. Smakujące naszym przodkom ślimaki. Małże. Raki specjalnie karmione w starej Polsce. Homary. Ośmiornice. Mówiąc najkrócej wszystko co pochodzi z wody i jest jadalne... Owe ryby! łososie suche, dunajeckie, Wyżyny, kawijary, weneckie, tureckie, Szczuki główne i szczuki podgłówne, łokietne, Flądry i karpie ćwiki, i karpie szlachetne! W końcu sekret kucharski; ryba nie krojona, U głowy przysmażona, we środku pieczona, A mająca potrawkę z sosem u ogona. Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz W rękach zręcznego kucharza ryba może stać się niewyczerpanym źródłem gastronomicznych rozkoszy. Można ją podawać w całości, w małych lub wielkich kawałkach, na lodzie, w oliwie, winie, na gorąco lub na zimno - w każdej postaci powitana zostanie z przyjazną radością. Anthelme Brillat-Savarin Fizjologia smaku albo Medytacje o gastronomii doskonałej ...ja najlepszej mięsnej potrawy gotów odstąpić dla dobrej ryby. Jan Chryzostom Pasek Pamiętniki Nie pomaga legenda, co nas szeptem woła, Szeptem słów, w których pachnie nasza stara ziemia, Na stole jest już ryba, jest wino, jest kołacz, Tylko nas, zagubionych, przy tym stole nie ma. Maurycy Szymel Sobota

Mass VIII De Angelis (Missa VIII De Angelis) Kyrie Gloria Sanctus Agnus Dei Te Deum Mass IX Cum Jubilo (Missa IX Cum Jubilo) Kyrie Gloria Sanctus Agnus Dei Rorate caeli Veni Creator The PETRUS Ensemble from Wieliczka/Poland under the direction of Paweł Piotrowski

Człowiek składa się z dwóch wymiarów: zmysłowego i duchowego. Część zmysłowa jest niejako zewnętrzna, w porównaniu z częścią duchową. Nasze zmysły są jak okna, poprzez które stykamy się ze światem zmysłowym: z ludźmi, rzeczami, sytuacjami, zdarzeniami... Zmysłowość jest wartościowa i dobra, jeżeli korzystamy z niej w sposób właściwy i wolny. Może stać się pułapką, jeżeli przesłoni inne wartości, szczególnie duchowe. Zmysły, ciało nie są zagrożeniem, od którego trzeba uciekać, ale środkiem do dotykania najgłębszych warstw naszego "ja". To, co odbieramy fizycznymi zmysłami jest tymczasowe, to czego nie widzimy ludzkimi oczami, pochodzi z duchowej rzeczywistości i jest wieczne, wszak nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy, zadawala i nasyca duszę.

To książka o człowieku Zachodu O kimś, kto na przełomie wieków doświadcza pewnego rodzaju znużenia, zmęczenia. Kogo codzienność naznaczona zostaje wszechobecnym zużyciem, brakiem drogowskazów, podważeniem wszelkich dotychczasowych oczywistości To książka o kimś, kto w imię ostatecznie mglistych i nieokreślonych emancypacyjnych projektów opuszcza swój dom, bo - tak mu się przynajmniej wydaje - dawno już przestał być jego domem. To rzecz o tym, że ów człowiek porzuca głębsze myślenie, tak naturalną dla człowieka refleksję, że staje się niezwykle pragmatyczny, doraźny, obojętny na prawdę, że przestaje liczyć się z rzeczywistością i zaczyna tworzyć zupełnie nowe światy, że rozmiłowuje się w nieokreśloności, że zdaje się tylko na swoje rozumienia, że przestaje odczuwać jakąkolwiek powinność

W twoim ręku znalazła się książeczka, która przypomina bajkę, ale tak naprawdę stanowi przekaz fragmentu współczesnej wiedzy o materii, z której zbudowany jest nasz Wszechświat i nasze ciała. Jest to wiedza o jednej z cząstek elementarnych, o elektronie, którego odkrywcy nazwali cząstką beta.W prawdzie elektron jest cząstką elementarną, czyli nie składa się z mniejszych części, ale jak się przekonasz, ukazuje nam różne swoje oblicza w zależności od sytuacji w jakiej go obserwujemy, od zwiewnej chmurki po atletę, który potrafi udźwignąć ciężar materii gwiazdy. ze wstępu

Ukąszenia, użądlenia bywają różne. Jedne mogą być śmiertelne, mogą paraliżować, wprawiać w osłupienie, ale mogą też pobudzać, podrywać, wyrywać z ospałości, marazmu, ociężałości, drętwoty. Ukąszenie ewangeliczne jest szczególnie dojmujące, bywa bolesne, ale zawsze eksplodujące życiem. Ewangelia głosi nowe, jest nowiną wichrzącą, pełną niespodzianek, nie zaś ideologią, czyli takim sposobem zagarniania czy przywłaszczania sobie człowieka, który fałszuje, narzuca pewne style myślenia, postrzegania świata, wtłaczania go w siatkę arbitralnych i prostackich idei, które są na usługach panujących. Ewangelia nie jest systemem idei, które należy ludziom wepchnąć w głowę. Rozbija wszelkie poprawności: polityczne, teologiczne, kościelne. Niesie w sobie świat bezgranicznie otwarty za sprawą miłości, świat miłością napromieniowany, w którym nie może zginąć żadna istota ludzka. Jak w totalitarnym świecie każdy skazany był na otchłań zapomnienia, wymazanie i wykreślenie z istnienia, tak w świecie Ewangelii każdy jest wartością jedyną i nie do zastąpienia, w Bogu na wieki utrwaloną.

Powstanie Kościoła to więcej niż pierwszy rozdział jego historii. Pytając o to, pytamy również, dlaczego Kościół powstał i czym był. Na te początki składa się zamysł Jezusa, który stworzył wspólnotę uczniów, a po jego zmartwychwstaniu narodziny Kościoła, misje w świecie żydowskim i pogańskim, ukształtowanie się sieci wspólnot chrześcijańskich oraz okrzepnięcie ich wiary i organizacji do II wieku. Przyglądając się początkom chrześcijaństwa trzeba połączyć dwie kwestie: jak Kościół powstał i rozwijał się przez pierwsze stulecie swojego istnienia, oraz czym był jako społeczność religijna, to znaczy jak żył i jak siebie widział i pojmował. Te wczesne dzieje Kościoła przedstawić można w oparciu o pisma Nowego Testamentu oraz o inne wczesne utwory chrześcijańskie. Oświetlenie historyczne jest tu połączone z omówieniem ważniejszych tekstów źródłowych dotyczących tematu i prowadzi do wniosków z zakresu teologii biblijnej: czym jest Kościół według Nowego Testamentu i wczesnej tradycji.