Lektura obowiązkowa dla wszystkich interesujących się polityka?! Autorzy opisują eksperymenty psychologiczne (te najsłynniejsze, co nie znaczy najważniejsze, jak S. Milgrama czy P. Zimbardo, i te mniej słynne, ale za to bardzo istotne), a także wskazują, jak mogą one pomagać w lepszym rozumieniu procesów społecznych, naszych wyborów politycznych czy zachowań liderów partyjnych. Dzięki tej lekturze można lepiej pojąć, w jaki sposób jesteśmy manipulowani przez speców od PR i marketingu, ale także jak się przed tego typu manipulacjami ustrzec. A wszystko to napisane w przystępnej i zabawnej formie! Dr hab. Marek Migalski, prof. US´ – naukowiec, emerytowany polityk, publicysta, pisarz, reduktarianin. Od dwóch dekad zajmuje się teoria? demokracji, a w ostatnich latach uz˙ywa narze?dzi neurobiologii, kognitywistyki, prymatologii i etologii do rozumienia polityki i procesów społecznych (na przykład w książkach: „Homo Politicus Sapiens. Biologiczne aspekty politycznej gry” i „Nieludzki ustrój. Jak nauki biologiczne wyjaśniają kryzys liberalnej demokracji oraz wskazują sposoby jej obrony”). Opublikował także trzy dobrze przyje?te powieści obyczajowe („Wielki Finał”, „Barwy zamienne”, „Nieśmiertelnicy”). Dr Maciej Bożek – psycholog i socjolog, badacz społeczny z Uniwersytetu S´la?skiego w Katowicach. Kierownik Laboratorium Psychologicznego na Wydziale Nauk Społecznych US´. Jako eksperymentalista czuje potrzebę obserwacji efektów psychologicznych w rzeczywistości innej niż papierowa. Prywatnie miłośnik science fiction, gier i koto´w.

Demokracja umiera – twierdzi politolog Marek Migalski. W ćwierć wieku po ultraoptymistycznym „Końcu historii” Fukuyamy, Migalski stawia przeciwną, pesymistyczną tezę – liberalna demokracja nie tylko nie opanowuje świata, ale jest w odwrocie. Przegrywa nawet w swych matecznikach – Stanach Zjednoczonych i Europie, gdzie staje się pustym, pozbawionym treści rytuałem. Głos obywatela znaczy coraz mniej, liczą się wielkie pieniądze oraz odhumanizowana machina biurokratyczna. „Koniec demokracji” zawiera także angielskojęzyczną wersję tego ważnego eseju.

,,Parlament Antyeuropejski"" jest zabawnym opisem najdziwniejszej instytucji świata. Wybrańcy narodów opływają w niej w luksusy niewyobrażalne dla zwykłego zjadacza chleba, mając jednocześnie usta pełne frazesów o równości. Książka pełna jest smakowitych anegdot, ciekawych plotek i zabawnych historyjek z życia europosłów. Zarazem jednak to smutny zapis tego, jak politycy pracujący w Brukseli i Strasburgu oddalili się od swych wyborców, jak niedemokratyczne są ich decyzje i w jak głębokiej pogardzie mają interesy tych, którzy na nich głosowali. Książka ta więcej mówi o Unii Europejskiej i Parlamencie Europejskim niż setki publicystycznych opracowań. Bawiąc uczy. Ucząc przeraża.