Bieda, wyzysk i chciwość wydają się być odwiecznymi aspektami ludzkiej kondycji i to właśnie tymi kwestiami zajmuje się Tołstoj w ,,Cóż mamy robić?”. W momencie publikacji książka wywarła ogromny wpływ na myślących ludzi zarówno w Rosji, jak i za granicą, którzy docenili siłę jego relacji z życia w moskiewskich slumsach. Badając przyczyny biedy na przestrzeni wieków, Tołstoj rozwija wizję stylu życia, który wykluczałby możliwość wyzysku jednej osoby przez drugą: wizję samodyscypliny i odpowiedzialności, radości, pasji i współczucia, w której praca dla niej samej odgrywa zasadniczą rolę jako środek do zdrowego i życzliwego życia.

,,W co wierzę” jest częścią serii książek Lwa Tołstoja, które przedstawiają jego osobistą interpretację nauk Chrystusa. Po kryzysie wieku średniego, w wieku 50 lat zaczął wierzyć w moralne nauki chrześcijaństwa, odrzucając jednocześnie zorganizowaną religię. Zdaniem Tołstoja to właśnie zasada niestosowania przemocy została najbardziej zniszczona przez kościelną interpretację. Ta książka i pacyfistyczne przesłanie z niej płynące były inspiracją dla Mahatmy Gandhiego.   Czytelnicy tego niezwykłego utworu będą mogli głębiej zrozumieć ewolucję światopoglądową jednego z największych powieściopisarzy w historii. Jak mówi sam autor: ,,Wierzę, że jedynym prawdziwym celem mojego życia jest »żyć światłem, które jest we mnie« (…) i to wierzenie daje mi nową siłę do wypełniania doktryny Chrystusa i niszczy wszystkie przeszkody, które początkowo stały na mojej drodze.”    

,,Początek końca" to kolekcja 9 wybranych utworów Lwa Tołstoja, stanowiących zbiór przemyśleń i dociekań na tematy fundamentalne, dotyczące egzystencji człowieka. Autor radykalnie odrzucał przemoc czy prowadzenie wojen. Uważał również, że niewolnictwo nigdy się nie skończyło i Rosja, podobnie jak wiele innych krajów, nadal cierpi z powodu tego okrucieństwa wobec ludzkości. Jego zdaniem, człowiek ma odmawiać uczestnictwa w każdym przejawie zła, a tym samym - nie wykonywać poleceń władz, służyć w wojsku czy płacić podatków. Przekształcanie się społeczeństw i rewolucja moralna powinny odbywać się na drodze pokojowej.    Przesłanie Tołstoja - bacząc na dzisiejszą sytuację na świecie - pozostaje nadal żywe i aktualne.   Zbiór esejów: Początek końca O wojnie Carthago delenda est Niewolnictwo naszych czasów Nie mogę milczeć (O karze śmierci) Patriotyzm i rząd Patriotyzm czy pokój? Nie zabijaj Odbudowanie piekła

Trzymasz w ręku książkę, która jest zakazana od czasu jej napisania w 1894 roku. Dzieło to było prawdziwą inspiracją dla liderów pokojowej walki o wolność: Mahatmy Gandhiego i Martina Luthera Kinga. Udowodnili, że pacyfistyczną metodą Tołstoja można zmienić świat, a idea Świadomości Chrystusowej Tołstoja daje ludziom wielką moc.   Książka ta daje ludziom impuls do działania – metodą zjednoczenia się dla wspólnego dobra oraz zastosowania zbiorowego biernego sprzeciwu. Przekaz Tołstoja pozostaje nadal świeży i aktualny – szczególnie w dzisiejszym, przełomowym dla ludzkości okresie: ,,…świat ma swój blask widoczny również w ciemności i tak właśnie zaczyna jaśnieć w naszych czasach.”

Ten zbiór filozoficzno-religijnych myśli i aforyzmów Lwa Tołstoja (18281910) powstał w ostatnim roku jego życia. Składa się z tekstów uzupełnionych sentencjami innych myślicieli w swobodnej adaptacji autora. Taką metodą Tołstoj stworzył spójną całość stanowiącą jego życiowe kredo i dzieło, które sam bardzo sobie cenił. Choć napisana w ciągu kilku miesięcy 1910 roku, Droga życia jest owocem i ukoronowaniem jego wieloletnich rozmyślań na tematy przede wszystkim religijne, które podjął, gdy swoją wcześniejszą twórczość literacką uznał za błahą. Teraz Tołstoj rozważa kwestie fundamentalne i głosi radykalne rozwiązania w duchu ascezy służącej samodoskonaleniu moralnemu. Nie religia, bo wszelką religię odrzuca, lecz rozpoznawalny przez każdego Bóg kieruje jego zdaniem ludzką drogą życia. A tom zebranych tu myśli ma służyć za przewodnika tym, którzy na taką drogę chcą wejść. Okazuje się ona niełatwa nie tylko ze względu na radykalizm nauk Tołstoja, lecz także z uwagi na tkwiące w nich ekwiwokacje, jakie powstają choćby ze zderzenia ostrej krytyki polityczno-społecznej z ideą powszechnej miłości i altruizmu. Nad wszystkim góruje wszelako żarliwość autora, która w połączeniu z jego geniuszem literackim może przekonać nawet bardzo nieprzekonanych jeśli nie do praktyki, to przynajmniej do teorii.

Po sukcesie ""Anny Kareniny"" (1877) resztę życia najsłynniejszy rosyjski pisarz i myśliciel Lew Tołstoj poświęcił przede wszystkim na dociekania filozoficzno-religijne. W 1886 roku (kiedy ukazała się jego znana nowela ""Śmierć Iwana Ilicza"") zaczął pisać ""O życiu"", w pewnym sensie kontynuację rozważań ze ""Spowiedzi"" (1879; Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2011). I ""Spowiedź"", i ""O życiu"" z powodu cerkiewnej cenzury spotkał ten sam los: zakaz rozpowszechniania. ""O życiu"" ukazało się po rosyjsku i w przekładach za granicą, a w Rosji dopiero w 1913 roku, już po śmierci Tołstoja, który zmarł w 1910 roku. W tej rozprawce żarliwość i szczerość poszukiwania prawdy o sensie życia sprawia, że autor odrzuca wszelką kościelną dogmatykę, a nawet wiarę, i prawdy o ""nieskończonym życiu"" szuka w swojej ""rozumnej świadomości"". W tym na wskroś religijnym tekście Tołstoj nie mówi w ogóle o Bogu ani o zbawieniu, a jego spekulacje nie mają teologicznego charakteru. Nie można ich też przypisać popularnej w tym okresie na Zachodzie filozofii życia. Sam autor zaliczył te rozważania do najważniejszych swoich pism. Bławatska uznała go za prawdziwego teozofa, a z rosyjskiej Cerkwi został wykluczony.