Książka Przedszkolaki a agresja w programach telewizyjnych dla dzieci podejmuje problematykę dotyczącą czynników społecznych warunkujących przejmowanie przez dzieci w starszym wieku przedszkolnym agresywnych zachowań prezentowanych w dedykowanych im programach telewizyjnych. Wśród dużej grupy mediów elektronicznych szczególne miejsce zajmuje telewizja. Jej dostępność i liczba odbiorców sprawiają, że stanowi ona medium dominujące w codziennym życiu i wywierające duży wpływ na dorosłych i dzieci. Kontakt dziecka z telewizją zaczyna się bardzo wcześnie, a czas poświęcony na jej oglądanie coraz bardziej się wydłuża. Z jednej strony jest on pozytywny – telewizja jest ważnym źródłem wiedzy z różnych dziedzin, poszerza zakres pojęć, wzbogaca język. Z drugiej może wpływać destrukcyjnie na zachowanie i emocje dzieci (powodując wzrost agresji czy inne zachowania nieakceptowane społecznie). Dziecko w wieku przedszkolnym nie potrafi jeszcze oddzielać świata fikcyjnego od realnego. Wierzy, że świat jest taki, jaki ogląda w telewizji. A ponieważ małe dzieci uczą się przez naśladownictwo, mogą brać przykład z oglądanych bohaterów. Może to prowadzić nie tylko do wzrostu agresji u dziecka, ale też do usprawiedliwiania własnych agresywnych zachowań. Stąd zasadne wydaje się poszukanie odpowiedzi na pytania: Jakie czynniki społeczne warunkują przejmowanie przez dzieci agresywnych zachowań prezentowanych w programach telewizyjnych dla dzieci? Na ile czynniki rodzinne, czynniki związane ze środowiskiem rówieśniczym czy miejscem zamieszkania warunkują przejmowanie takich zachowań przez dzieci w starszym wieku przedszkolnym?

Psychologicznie trudna sytuacja jest udziałem tych rodziców, którzy posiadają niepełnosprawne dziecko. Brak przygotowania do zmagania się z tego typu doświadczeniem rodzi u nich szereg pytań i wątpliwości. Książka z jednej strony przybliża czytelnikowi dylematy rodziców, towarzyszące sytuacji diagnozy o niepełnosprawności dziecka, z drugiej pozwala odpowiedzieć na pytania kluczowe dla procesu jego wychowania i rehabilitacji. Autorki poszczególnych rozdziałów podjęły trud przeprowadzenia wywiadów z matkami i ojcami dzieci o zaburzonym rozwoju, próbując dowiedzieć się, co stanowi źródło ich niepokoju, a co jest źródłem rodzicielskiej satysfakcji. Wszelkie ujawniane w tych wywiadach wątpliwości, dotyczące rozwoju dzieci, zostały opatrzone komentarzem zawierającym wskazówki na temat wspomagania rozwoju dziecka z danym typem niepełnosprawności.