"Po wieży Babel" należy do kanonu współczesnej humanistyki. Dzieło to napisał w latach 70. XX wieku, a potem aktualizował w kolejnych wydaniach George Steiner (ur. 1929), jeden z najwybitniejszych intelektualistów amerykańskich. Znakomity erudyta i poliglota o europejskich korzeniach, w tym obszernym traktacie podjął kwestię przekładu, ujmując go maksymalnie szeroko: jako centrum wszelkiej ludzkiej komunikacji, a nawet wszelkiego rozumienia. Odpowiednio do tego tłumaczenie – zwłaszcza literatury z jego najbardziej sporną i najżywiej dyskutowaną dziedziną: tłumaczeniem poezji – staje się szczególnym przypadkiem całokształtu relacji międzykulturowych, nie zaś tylko sprawą techniczną. Budowana przez autora „poetyka przekładu” wychodzi od zdumienia faktem tak ogromnego zróżnicowania językowego na świecie. Po co tyle języków? Czy to funkcjonalne? Czy nie marnuje energii ludzkiej populacji? Odpowiedź na te pytania musi sięgnąć do wielu dziedzin i to właśnie Steiner czyni, zanim skupi się na konkretnej praktyce translatorskiej i jej swoistości. Dlatego Po wieży Babel powinno być podstawową lekturą dla językoznawców i filologów, a zarazem dla filozofów języka i historyków idei, nie mówiąc o samych tłumaczach. Mnóstwo tam inspirujących wątków i koncepcji jak ta na przykład odpowiedź na powyższe pytanie o wielość języków: język rodzi się z potrzeby wspólnoty określonej grupy. Oznacza to, że każdy kontakt między grupami będzie zawsze przekładem: przejściem od własnej intymności do cudzej.

Skomplikowana i subtelna gra władzy, zaufania i namiętności ? wykłady o mistrzostwie George?a Steinera.Los Angeles TimesSteiner pokazuje, na czym jego zdaniem polega nauczanie i uczenie się, jeśli podchodzi się do nich z pełnym sercem. Robert BoyersW dzisiejszych rozmowach na temat edukacji nie wspomina się o ?mistrzostwie?. Tymczasem to właśnie kontakt między mistrzem a uczniem omawia George Steiner w Naukach mistrzów.Książka zagłębia się w niezwykle skomplikowaną i subtelną grę władzy, zaufania i namiętności, nasycających pedagogikę w najgłębszym sensie tego słowa. Oparte na wykładach wygłoszonych przez Steinera w 2001 r. na Harvard University Nauki Mistrzów przywołują słynne postacie: Sokratesa i Platona, Jezusa i uczniów, Wergiliusza i Dantego, Heloizę i Abelarda, Tyho Brache i Johanna Keplera, Baal Szem Towa, mędrców konfucjańskich i buddyjskich, Edmunda Husserla i Martina Heideggera, Nadię Boulanger i Knuta Rockne?go. Napisane wyrazistym językiem, pełne pasji wykłady są mistrzowskim przedstawieniem niezwykłej godności i zagrożeń, którymi przesycony jest związek między prawdziwym nauczycielem i uczniem.Prof. George Steiner (Paryż, 1929 r.), członek honorowy American Academy of Arts and Sciences i oksfordzkiego Balliol College, odznaczony Legią Honorową, a przez Królewska Akademię Belgijską - Medalem Króla Alberta. W 1998 r. otrzymał nagrodę Trumana Capote za całość dorobku literackiego, w tym samym roku został wybrany na członka Akademii Brytyjskiej. Obecnie obejmuje katedrę literatury porównawczej na Oxford University oraz katedrę poetyki na Harvard University członek nadzwyczajny Church College na Cambridge University. Współpracownik New Yorkera, Times Literary Supplement oraz The Guardian. Mieszka w Cambridge w Anglii.Spośród jego prac naukowych można wymienić: Tolstoy or Dosotyevsky (1958), krytyczna analizę dzieła dwóch wielkich rosyjskich powieściopisarzy, The Death of Tragedy (1961), W zamku Sinbrodego: kilka uwag w kwestii przedefiniowania kultury (1971, wyd. polskie 1993), No Passion Spent: Essays 1978-96 (1996), Po wieży Babel (1975, wyd. polskie 2000). Ta ostatnia książka, poświęcona tłumaczeniu została zaadaptowana dla telewizji jako Tongues of Men. George Steiner jest też autorem powieści takich jak Proofs and Three Parables (1992) oraz The Portage to San Cristobal of AH (1981). W roku 1997 opublikował autobiografię Errata: an Examined Life, a wydana w roku 2001 książka Gramatyki tworzenia (wyd. polskie 2004) podejmuje tematy sięgające od kosmologii po poezję.

George Steiner należy do grona nieprzeciętnych intelektualistów ostatniego półwiecza. To uważny badacz literatury oraz równie przenikliwy obserwator wszelkich przejawów kultury wysokiej – muzyki, malarstwa – ale i polityki, przenikającej świat kultury. Jego eseje poświęcone są znaczącym pisarzom, takim jak Jorge Luis Borges, George Orwell, Thomas Bernhardt, Karl Kraus czy Aleksander Sołżenicyn, ale i autorom zapoznanym, takim jak Salvatore Satta, a także postaciom tyleż nieprzeciętnym, co kontrowersyjnym, jak sir Anthony Blunt czy Louis-Ferdinand Céline. Ten pierwszy zasłynął bowiem zarówno jako krytyk sztuki, jak i szpieg na usługach KGB, ten drugi – jako pisarz i zajadły antysemita. W efekcie zebrane w tej książce eseje, napisane w latach 1967–1997 na zamówienie opiniotwórczego „New Yorkera”, ukazują szeroką panoramę kultury Europy i tradycyjnie pojmowanego świata zachodniego.