Tom 10, tak jak pozostałe tomy notatek Nietzschego, ukazuje jego intelektualny warsztat, zawiera luźny materiał przygotowawczy, stanowiący w znacznej podstawę dzieł opublikowanych (w jego przypadku przede wszystkim Zaratustry), a więc zapisywane na gorąco, często podczas spacerów, myśli, pomysły, sentencje, relacje z lektur, dłuższe fragmenty teoretyczne i poetyckie. Jednakże tom ten, i na tym polega jego szczególna wartość, wraz z tomem 9 dokumentuje proces narodzin późnej, dojrzałej filozofii Nietzschego, którą przedstawił on najpierw w poetycko-epickim obrazowaniu Zaratustry (materiał z tomu 10 dotyczy trzech jego pierwszych części), by następnie, w swych dziełach późniejszych, poddać je pracy pojęciowo-teoretycznej; tom niniejszy ukazuje jej natężone początki, zawiera zatem zaplecze teoretyczne nieodzowne dla zrozumienia Zaratustry (ukazuje też ewoluowanie kształtu tego eposu), a tym samym całej myśli Nietzschego (z podstawowych jej idei rozwijane są w nim głównie idee wiecznego powrotu i nadczłowieka). Znajdziemy tutaj również pokaźny ? największy spośród dzieł opublikowanych i tomów Nachlassu ? korpus maksym i sentencji ukazujących Nietzschego-moralistę i wielkiego psychologa duszy ludzkiej, jak i znakomitego stylistę, a także echo jego dramatycznej relacji z Lou-Salomé.

Poza dobrem i złem oraz Z genealogii moralności są niewątpliwie najważniejszymi, wzajemnie dopełniającymi się dziełami Nietzschego rozwijającego w nich główne idee swej dojrzałej myśli. W Poza dobrem i złem Nietzsche wypracowuje jej podstawy teoretyczne (teoria woli mocy i teoria sił jako podstawa dionizyjskiej wizji świata), czyniąc to w kontekście uogólnionej krytyki nowoczesności. Natomiast Z genealogii moralności, najbardziej, obok Narodzin tragedii, spójne tematycznie i koncepcyjnie dzieło Nietzschego jawi się jako kontynuacja Poza dobrem i złem w tej mierze, w jakiej teoria woli mocy zostaje w tym genealogicznym dziele zastosowana do analizy pochodzenia wyobrażeń religijno-moralnych, i w jakiej przedstawiona w Poza dobrem i złem krytyka nowoczesności jako zwieńczenia europejskiego nihilizmu w dziele tym znajduje swe uzasadnienie genealogiczne.

Kolejna książka F. Nietzschego napisana w formie aforyzmów, często określana jako Ludzkie arcyludzkie część druga. Nietzsche jedn z najwybitniejszych niemieckich filozofów, człowiek którego poglądy znacząco wpłynęły na całą późniejszą filozofię w tym tomie skupia swą uwagę głównie na rozważanich o sztuce, demokracji, pięknie, na podtawowych problemach etycznych takich jak wolność woli, odpowiedzialność, wina, kara, sumienie.

Tako rzecze Zaratustra najważniejsza z książek Fryderyka Nietzschego (1844-1900) jednego z najważniejszych filozofów niemieckich, także filologa i poety. Nietzsche to człowiek, którego poglądy odcisnęły znaczące piętno na całej późniejszej filozofii, myśleniu o kulturze, człowieku, cywilizacji, religii. Głosił upadek cywilizacji zachodniej, opartej na chrześcijaństwie i cywilizacji greckiej, sokratejskiej. Choć krytykował chrześcijaństwo jednocześnie podziwiał postać Chrystusa. Wprowadził pojęcie nadczłowieka, którym to mianem określa Nietzsche ideał indywidualnej osobowości. Jak pisze Nietzsche w przedmowie do Zaratustry: ,,ja was nauczę nadczłowieka. Człowiek jest czemś, co pokonanym być powinno. Cóżeście uczynili, aby go pokonać? Wszystkie istoty stworzyły coś ponad siebie; chcecież być odpływem tej wielkiej fali i raczej do zwierzęcia powrócić, niźli człowieka pokonać?

Ecce homo, swoją autobiografię intelektualną Nietzsche (1844-1900) napisał w ostatnich tygodniach świadomego życia (jesień/zima 1888) poprzedzających dziesięcioletni (aż do śmierci) okres choroby psychicznej. Choć znamiona choroby są tu już zauważalne, książka stanowi pouczający przegląd własnego dorobku pisarskiego autora. Nietzsche zinterpretował swoją twórczość, a także określił jej znaczenie w proroczej wizji przewidział milionowe nakłady jego dzieł...

Tom zawiera pierwszą książkę niemieckiego filozofa Friedricha Nietzschego (18444-1900) opublikowane w 1872 roku Narodziny tragedii z ducha muzyki. Ten traktat zamknął młodemu profesorowi filologii klasycznej drogę do akademickiej kariery, ale otworzył przed nim cała przyszłość filozofii. Kluczowy dla Narodzin... podział na apollińską kulturę harmonii i dionizyjską kulturę ekstazy oraz jednoznaczny akces autora do strony dionizyjskiej przeciw sokratyzmowi wywołał zgorszenie w środowisku filologów. Nietzsche wpisywał się tym dziełem w patos nowego cesarstwa niemieckiego, wielbił Richarda Wagnera (którego kilka lat później porzuci, tak samo jak kult niemieckości). Filologiczno-historyczna zawartość książki opiera się na metafizycznej spekulacji wywodzącej grecką tragedię z metafizyki woli...

przekład Marta Kopij i Grzegorz Sowinski, przedmowa Artur Lewandowski. Przedostatni tom Nachlassu Nietzschego obejmuje zapiski z okresu od jesieni 1885 roku do wiosny 1886. Zamieszczone w nim szkice odnoszą się zarówno do kategorii filozoficznej ""wola mocy"" i jej wielopłaszczyznowej wykładni, jak też do planowanego dzieła Wola mocy. Znajdują się tutaj pomysły odnośnie do tytułów samego dzieła, jak i poszczególnych ksiąg. Chronologia i częstotliwość tytułu: Wola mocy. Próba przewartościowania wszystkich wartości. W czterech księgach, pozwala przypuszczać, że właśnie taki tytuł zamierzał Nietzsche nadać planowanemu dziełu. Inne tytuły-projekty to Wola mocy. Próba nowej wykładni wszelkiego dziania się, Wola mocy. Próba nowej wykładni świata, Wola mocy. Oznaki pewnej filozofii przyszłości. W tomie dwunastym znajdują się również liczne odniesienia do wcześniejszych dzieł, jak Narodziny tragedii czy Niewczesne rozważania, co daje możliwość prześledzenia rozwoju myśli autora Ecce homo i krytycznego, analitycznego obcowania z nią. Daje też pewien obraz żywej myśli, rodzenia się pomysłów, ich modyfikacji. W sumie lektura prac nieopublikowanych stanowi doskonałe tło, na którym tym lepiej i tym pełniej można odczytywać zawiłą, wieloznaczną i niekiedy aporetyczną, ale ogromnie inspirującą myśl ""wielkiego filologa"". Każdy tom Nachlassu ten to wręcz kopalnia dla badaczy i miłośników Nietzschego.

Ostatni tom Notatek jawi się jako paradygmatyczny i kluczowy. Zawierając notatki Nietzschego z ostatnich dwóch lat jego świadomej, zakończonej szaleństwem twórczości, ukazuje podziemny, niezauważalny w pismach opublikowanych (opartych na zawartym w nich materiale ? Zmierzch bożyszcz, Antychryst, Ecce homo, Przypadek Wagnera) rozkład, jeśli nie porażkę dzieła Nietzschego, a mianowicie uwiąd teoretycznego zamysłu napisania dzieła głównego (Wola mocy), stopniowy zanik problematyki woli mocy, ustępującej miejsca wzmożonej refleksji nad dekadencją i nihilistycznymi procesami w kulturze nowoczesnej, nad rolą sztuki i doświadczenia dionizyjskiego w kształtowaniu egzystencji ludzkiej, jak również nad egzystencjalno-kulturowym znaczeniem chrześcijaństwa znajdziemy tu również ekscerpty z dzieł m.in. Dostojewskiego, Tołstoja, Baudelaire?a, Bourgeta, co ma znaczenie nie tylko dla zrozumienia myśli samego Nietzschego, ale i pozwala uznać omawianą pozycję za źródłowy dokument epoki, gdyż myśl tę ukazuje on w całym bogactwie związków znaczeniowych konstytutywnych dla okresu modernizmu. Każdy tom Notatek to wręcz kopalnia dla badaczy i miłośników Nietzschego.

Narodziny tragedii"" (przeł. Paweł Pieniążek) oraz ""Niewczesne rozważania"" (przeł. Małgorzata Łukasiewicz) stanowią pierwsze filozoficzne prace Nietzschego, w których występują postaci oraz problematyka przewijające się w całej jego twórczości (Dionizos, Apollo, Sokrates, tragedia grecka, uwielbienie dla greckiej kultury, Platon, Wagner, Schopenhauer, problem historii oraz nihilizmu), co czyni z tych dzieł ""wprowadzenie"" do całej twórczości Nietzschego.

Mało kto spośród myślicieli miał taki wpływ na umysły XX wieku, jak Fryderyk Nietzsche. Do jego najbardziej znanych dzieł należy Tako rzecze Zarathustra, którego nowy przekład właśnie proponujemy. W tej głęboko symbolicznej, stylizowanej na biblijną opowieści, tytułowy mędrzec głosi nietzscheańskie prawdy o ludzkiej naturze, o potrzebie jej przezwyciężenia, o afirmacji bytu i o wiecznym powrocie. Ustami Zaratustry autor podważa tradycyjne pojęcie moralności.

Wola mocy to jedno z najważniejszych pojęć nietzscheanizmu. Wedle autora ""Tako rzecze Zaratustra"" wola mocy to pojęcie szersze niż wola życia, jest czymś więcej niż tylko walką o przetrwanie. Wola mocy to także dążenie do siły, dominacji, zwycięstwa, afirmacji życia. Zgodnie z koncepcją woli mocy cały świat to gra przeciwstawnych sił...

Niepublikowana za życia lub publikowana w broszurach o minimalnym nakładzie spuścizna Friedricha Nietzschego, epokowego myśliciela niemieckiego, jest bardzo obszerna. Niniejszy tom stanowi jej reprezentatywny wybór. Ten wybór jest reprezentatywny także w tym sensie, że pozwala w skrótowy sposób zapoznać się z całą twórczością autora. W niewydanych fragmentach znajdują odzwierciedlenie teksty wydane. (...) Tom zawiera także wczesne, ukończone inedita Nietzschego. Są wśród nich tak ważne, jak wydany w broszurze dla wąskiego kręgu znajomych wykład inauguracyjny z 1869 roku Homer i filologia klasyczna, rozprawka Sokrates i tragedia z 1870 roku stanowiąca prapoczątek Narodzin tragedii oraz dwa podstawowe teksty: Filozofia w tragicznej epoce Greków (niezrealizowany projekt obszernej rozprawy historycznej) oraz O prawdzie i kłamstwie w pozamoralnym sensie z 1873 roku, ostatni z ineditów w postaci zamkniętej.

Księga ta, którą ukończył na wiosnę 1882 roku, miała opisać krajobraz życia i poznania pod wpływem światła, które Nietzsche ujrzał latem 1881 roku w Sils Maria. Napisał ją z wielkim polotem, kiedy tygodniami wolny był od dokuczliwych i przygnębiających cierpień ciała, szkicował jej plan podczas słonecznych wędrówek w okolicach Genui, wyznając w niej miłość do różnokształtnego wybrzeża, skał, usłanych willami i altanami wzgórz, widoków na morze. Ta sceneria, w której znajduje udane życie, jest w tej księdze wszędzie obecna… Rüdiger Safranski Słowa „Bóg umarł” Nietzsche po raz pierwszy wypowiedział w III księdze dzieła […] pt. Radosna wiedza. Dzieło to otwiera drogę Nietzschego do wypracowania własnej fundamentalnej pozycji metafizycznej […]. Jego myślenie widzi siebie pod zna kiem nihilizmu. Jest to miano rozpoznanego przez Nietzschego, przenikającego już minione stulecia i określającego już obecne stulecie, ruchu dziejowego. Jego wykładnia skupia się w krótkim zdaniu: B ó g u m a r ł. Martin Heidegger Radosna wiedza to nowy przekład autorstwa Małgorzaty Łukasiewicz, pierwszy po tłumaczeniu Leopolda Staffa, opublikowanym sto lat temu.