Autor zwraca uwagę na holistyczne podejście do zdrowia człowieka pisząc: Nie wolno leczyć oddzielnych narządów, ponieważ przy każdej usterce pracy organizmu zaburzeniu ulega praca całego układu. Łatać dziury i pozbywać się nieprzyjemnych symptomów można bez końca. Lecz jest to walka z objawami choroby, a nie z jej przyczyną. Dodając póżniej: Nie istnieją choroby miejscowe ani choroby narządów! Chory jest człowiek jako całość. Dlatego leczenie miejscowe nie istnieje - a dokładniej nie ma prawa bytu. Dostrzega również niebagatelną rolę oczyszczania organizmu: Aby zlikwidować atak choroby, należy przede wszystkim otworzyć drogi wydalania: oczyścić jelita, płuca, nerki, skórę i wątrobę. Należy również natychmiast otworzyć zamknięte kapilary, a wówczas ruch plazmy nasili się i uwolni się ona od odpadów, przyjmie antyciała, enzymy, diastazy, tlen, glukozę i substancje odżywcze z rezerw organizmu. Organizm oczyści się i substancje toksyczne zostaną wydalone. Następnie zwraca uwagę na krótkowzroczność leczenia chemicznego czy antybiotykami: Jeśli terapia pozostanie ściśle farmakologiczna, to organizm będzie uwalniać się od jednych mikroorganizmów, lecz zwolni się miejsce dla innych. Nigdy nie używaj antybiotyków, jeśli chcesz uniknąć choroby przewlekłej. Niszcząc jedną rasę bakterii, hodujesz inne, które dostają się do pęcherzyków płucnych i oskrzelików osłabionych już pierwszym atakiem mikroorganizmów. Stosuj dwa, trzy razy dziennie gorące owijanie piersi, urządzaj codziennie, a następnie co drugi dzień kąpiele hipertermiczne. Autor poleca kapilaroterapię w postaci kąpieli hipertermicznych lub terpentynowych na: Zapalenie wielonerwowe; zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego; choroba Heinego-Medina w okresie przed paraliżem (w okresie po paraliżu lepiej wykonywać mieszane kąpiele terpentynowe); przy posocznicy można za pomocą kąpieli terapeutycznych osiągnąć skuteczny rezultat, nawet w przypadkach kiedy nie zadziałały antybiotyki; zapalenie jajowodu; nieżyty nosa; rzeżączkowe zapalenia stawów; nowotwory złośliwe (zwiększenie odporności u chorych, poprawa składu krwi, skuteczne zmniejszenie bólu); wszystkie choroby infekcyjne u dzieci (szkarlatyna, odra, błonica); krztusiec; paraliż po błonicy; uporczywe wysięki z opłucnej; syfilis organów wewnętrznych trzeciego stopnia (postępujący paraliż, uwiąd rdzenia kręgowego).

W starożytności ludzie świetnie znali wiele minerałów i umieli wykorzystywać ich niezwykłe właściwości. Krzemień zajmował wśród nich szczególne miejsce. Lecznicze działanie krzemu wynika z tego, że wydala on z organizmu trujące substancje i sprzyja powstawaniu ważnych dla życia enzymów, aminokwasów i hormonów. Zastosowanie wody krzemowej pomaga przy rozstrojach żołądka, zmniejsza poziom cukru we krwi, zapobiega gruczolakom i impotencji u mężczyzn oraz niepłodności u kobiet. Krzem zawarty w krzemieniu obniża poziom cholesterolu we krwi, zapobiega tworzeniu się złogów na ściankach naczyń i normuje pracę pęcherzyka żółciowego oraz wątroby. W niniejszej książce znajdziesz zalecenia dotyczące przygotowania i zastosowania wody krzemowej, a także listy od ludzi, którzy sprawdzili na sobie zbawienną siłę krzemu.

Hamuje alergie, powstrzymuje wydzielanie histaminy oraz procesy zapalne. Wrotycz reguluje napięcie naczyń krwionośnych. Kwas chlorogenowy, kwas taninowy, artemoryna i elemen działają antynowotworowo. Pozostałe substancje wykazują działanie przeciwzapalne, antygrzybicze, rozkurczowe, antybakteryjne. Wrotycz stymuluje układ dokrewny i układ immunologiczny, przez co może być stosowany w charakterze środka przeciwrakowego. Wrotycz zawiera flawonoidy, alkaloidy, garbniki i oleje eteryczne. Do celów leczniczych najczęściej używa się kwiecia, chociaż w liściach rośliny występuje cenny kwas askorbinowy. Olejek eteryczny z wrotyczu zawiera substancję trującą dysponującą działaniem antymikrobowym. Wrotycz stosuje się w kosmetyce jako dodatek do szamponów i płukanek. WSTĘP Zanim przystąpimy do szczegółowego opisu poszczególnych ziół oraz ich właściwości leczniczych, powinniśmy ustalić znaczenie pojęć, które będą używane w niniejszej publikacji. Pojęcia te są zresztą często używane podczas rozmów o zdrowiu i chorobach, choć nie zawsze zgodnie z ich faktycznym znaczeniem. Mówi się bowiem o medycynie tradycyjnej, alternatywnej, ludowej i akademickiej. Cóż oznaczają te wyrażenia? W zasadzie medycyna tradycyjna mogłaby się odnosić do tradycyjnych i zakorzenionych od setek lub nawet tysięcy lat metod stosowanych przez uzdrowicieli. Jednak mówiąc o medycynie tradycyjnej, mamy na myśli tradycyjne podejście do chorób i zdrowia prezentowane przez lekarzy i środowisko medyczne. Tak więc medycyna tradycyjna nie jest niczym więcej niż medycyną akademicką, której naucza się w akademiach medycznych. Medycyna ludowa jest z kolei zbiorem środków i różnych rodzajów podejścia do zdrowia człowieka opartym na wiedzy przekazywanej od pokoleń przez uzdrowicieli ludowych. Uzdrowiciele ci niekoniecznie muszą pochodzić „z ludu”, gdyż, jak jeszcze o tym powiem, wielu z nich rekrutuje się z grona świetnie wykształconych lekarzy uprawiających równocześnie medycynę akademicką. Właśnie medycynę ludową często określa się pojęciem medycyny alternatywnej. Dlaczego? Otóż stanowi ona alternatywę wobec medycyny tradycyjnej. Kiedy metody medycyny tradycyjnej (akademickiej) okazują się nieskuteczne lub wręcz szkodliwe, chory poszukuje alternatywy. Alternatywą staje się wówczas medycyna ludowa. Do medycyny alternatywnej zaliczamy też homeopatię, homotoksykologię, akupunkturę, akupresurę itd. Wydaje się, że nie przypadkiem medycyna alternatywna podlega dość ostrej krytyce ze strony medycyny akademickiej. Niestety powstała sytuacja, w której medycyna alternatywna i medycyna tradycyjna stają się biegunowo różnymi metodami, których przedstawiciele wciąż atakują się nawzajem, tracąc energię i czas, który powinni poświęcić na znalezienie wspólnych płaszczyzn i leczenie cierpiących pacjentów. Miejmy nadzieję, że w przyszłości wysiłki przedstawicieli medycyny ludowej oraz akademickiej zostaną połączone i powstanie zjednoczona medycyna nakierowana wyłącznie na zdrowie ludzi, nie zaś na wzajemne przekonywanie się o własnych racjach. 

Z mądrości Wschodu czerpiemy pełnymi garściami we wszystkich dziedzinach życia. I słusznie, gdyż właśnie na Wschodzie żyją najbardziej długowieczni mieszkańcy naszej planety i to właśnie Japończycy cieszą się najlepszym zdrowiem i najrzadziej zapadają na choroby nowotworowe czy cierpią na otyłość. Autor przeanalizował wszystkie podstawowe dziedziny życia, w których można zastosować mądrość Wschodu. Podjął próbę implementacji wschodnich zwyczajów żywieniowych w warunkach panujących w Europie. Opisał zdrowe żywienie, zwyczaje towarzyszące spożywaniu posiłków, ćwiczenia oddechowe, sposoby na utrzymanie sprawności kręgosłupa, wpływ aranżacji wnętrza na zdrowie człowieka oraz poprawę zdrowia przy pomocy dźwięków i muzyki. W książce czytelnik znajdzie zestaw ćwiczeń, przepisy kulinarne, afirmacje i medytacje, które są gotowe do zastosowania już w trakcie lektury. Zawarte w publikacji zalecenia zdrowotne zaczerpnięte są w dużej mierze z doświadczeń japońskiego lekarza i myśliciela – Katsuzo Nishiego. Katsuzo Nishi (1884–1959) stworzył system przywracania zdrowia, na podstawie którego wielu autorów napisało książki. W istniejącej po dziś dzień klinice stworzonej przez Nishiego leczyło się lub leczy wiele znanych osobistości (np. przyjeżdżał tam regularnie nieżyjący już Borys Jelcyn – wolał zawierzyć doświadczeniu japońskiej kliniki niż rosyjskiej medycynie, która na pewnym etapie życia prezydenta okazała się bezsilna). Sam profesor Nishi urodził się jako słabowite dziecko i bardzo często chorował. Lekarze postawili mu diagnozę – gruźlica jelitowa i limfatyczne zapalenie szczytu płuca. Pewien autorytet medyczny powiedział jego rodzicom, że Katsuzo nie dożyje 20. roku życia. Nishi opracował styl życia zgodny z prawami przyrody. Stworzenie systemu poprzedzała dokładna i żmudna analiza około 70 tysięcy różnych publikacji na temat zdrowia. Z ogromnej ilości materiału wybrał to, co uznał za najważniejsze i możliwe do zastosowania przez każdego, niezależnie od płci, narodowości i wieku. Po raz pierwszy opublikował swój system w 1927 roku, a następnie po angielsku w 1936 roku.

Dwaj mężczyźni pozostający w szczęśliwych związkach małżeńskich napisali książkę dla kobiet pragnących wyjść za mąż. Uznali oni, że przekażą kobietom wiedzę o tym, jak należy podejść do związku, aby ten upragniony cel osiągnąć. Wiedzę oparli na obserwacji kręgu przyjaciół oraz rodziny, a także doświadczeniach z życia zawodowego. Twierdzą, że gdy kobieta chce "sprzedać" pomysł małżeństwa, musi zrozumieć swojego mężczyznę. Zrozumienie mężczyzny pomoże jej dobić targu i utrzymać szczęście w związku.